Waarheden en overvloedigheid

 

13 januari 2021

Tegenwoordig weet je op TV niet meer wat je kijken moet. We worden overspoeld met films en series.

Het enige wat ik altijd wel kijk is The Bold. Dat kijk ik al vanaf de eerste aflevering. Het is een soort van familie geworden. 😉

De laatste tijd heb ik veel naar MAFS Australië gekeken. Beter bekend als Married at first sight Australië.

In het begin vond ik het wel leuk en op sommige momenten zelfs leerzaam. Maar er lijkt iedere keer een soort van patroon in te zitten. Er is altijd wel een slechterik die zijn moraal kompas volledig kwijt is. 

De setjes met de meeste drama komen altijd als laatste op de bank bij de ceremonie.

En er is meestal herrie bij het etentje.

En er is ook altijd wel iemand die er weinig tot geen moeite in steekt. Soms zoeken ze zelfs contact met een andere deelnemer.

Je kunt er dus van uit gaan dat het (groten)deels in scene is gezet.

Dat haalt de spontaniteit eraf en dat maakt het voor mij minder leuk.

Maar als je naar Gordon Ramsey’s programma “Herrie in de keuken” kijkt zie je ook en patroon.

In het begin viel het nog wel mee maar vooral toen hij in Amerika was, kon je voorspellen wat er ging gebeuren.

Een restaurant dat op het punt staat om failliet te gaan met een koppige eigenaar of eigenaren.

Slechte communicatie, slechte gerechten, slecht systeem. De schimmel staat vaak op de voorraad die te lang in de koeling ligt en nog meer van die gekke dingen. Iedereen wordt (door Gordon) de zaak uit gezet na de nodige fucks. De zaak krijgt een nieuw uiterlijk en een nieuwe kaart en iedereen is tevreden. Soms als Gordon terug komt zijn ze weer in het oude patroon gevallen en soms draait de zaak als nooit te voren, maar ja altijd dezelfde afloop is ook voorspelbaar.

Ik vraag me dan altijd af dat als het eten allemaal echt zo smerig is en de eigenaar altijd zo bot is tegen het personeel en de klanten, hoe het kan dat de zaak nog niet failliet was?

Bij first dates komen ze schijnbaar ook vragen of je het over een ander onderwerp wilt hebben, als ze vinden dat het te saai is.

Het is leuk om naar te kijken maar het is niet echt.

Als Onno hier is kijken we vaker naar Binnenstebuiten. Daar laten ze aparte huizen zien. Een school of een molen die is gerenoveerd tot woonhuis.

Er is altijd een kok die gerechten maakt. Maar de mensen zijn echt. Het programma is misschien wat oubollig maar het is wel echt.

Net als “dwars door België” waar Arnout Hauben, met camera-, en geluidsman Philippe en Ruben de GR 129 lopen. Een route van 573 kilometer waar hij met de lokale mensen praat. Het is een programma met een lach en een traan.

En reizen Waes  met Tom Waes is ook puur en echt.

Waardoor ook allerlei spontane acties ontstaan.

En Louis Theroux van de BBC vind ik ook altijd interessant. Hij zoekt altijd de wat extremere onderwerpen op. Hij lijkt een beetje sloom vind ik maar hij gaat de confrontatie niet uit de weg. Soms is het best wel schrijnend maar je krijgt soms wel meer begrip voor de mensen die hij bezoekt. Althans ik begrijp dan altijd psychologisch gezien, beter waarom mensen, bepaalde dingen hebben gedaan.

En dat is wel een welkome afwisseling in een wereld  die steeds onwerkelijker en onechter lijkt te worden. 

Zoals een Thierry Baudet en Wybren van Haga die zeggen dat de mainstream media Fake is maar ze zijn wel zowat bij iedere talkshow aanwezig. Als ik iets fake vind, wil ik daar niet mee geïdentificeerd worden.

Ik schaam me nu al dood voor over 100 jaar als de kinderen op school over ons in geschiedenisboeken lezen.

Volgens de evolutieleer bestaan de mens zoals hij nu is ongeveer 125.000 jaar. Dan heb ik het niet over mensachtigen zoals Australopithecus anamensis  want die schijnt al 4 miljoen jaar geleden te hebben geleefd. De bijbel denkt daar anders over.

 

En ik vraag me soms echt af wat we nu in al die jaren hebben geleerd.