Van utopie naar dystopie in drie seconden.

 

26 januari 2021

Vanmorgen ben ik mijn dag gestart met een meditatie genaamd ontwakend bewustzijn.

Michael Pilarczyk spreekt de meditatie in.

Hij zegt op een gegeven moment: we zijn op weg naar een nieuw tijdperk, we zijn op weg naar een nieuw tijdperk van liefde en licht. Meer en meer gaan mensen leven vanuit liefde en verdraagzaamheid. Met elkaar willen we bouwen aan een wereld waarin we in harmonie met elkaar kunnen leven.

In zo’n wereld zou ik wel willen leven.

En dan gaan mijn ogen open en besef ik dat niet iedereen deze utopie in gedachte heeft.

Kijk maar naar de rellen van de afgelopen tijd.  

 

En natuurlijk zijn het procentueel gezien maar een klein handje vol mensen die uit onvrede of welke reden dan ook de keuze maken om (spullen van andere) te gaan vernielen.

En ook al kom je er alleen maar naartoe om te filmen. Dan loop je het risico om tegen de muur aan gespoten te worden.

Gisteren zag ik een interview van 2 meisjes van een jaar of 15 en de reporter vroeg aan de meisjes waarom ze gingen kijken naar de rellen. Toen zei 1 van de meisjes omdat het spektakel was.

Alsof ze naar de bioscoop ging. Maar deze toestanden kun je niet vergelijken met een film. Dit is echt. Echte spullen van echte mensen die niks kunnen doen aan Corona en aan de opgelegde regels van de overheid. Echte mensen die al moeite hebben om het hoofd boven water te houden in deze crisis.

Wat is er spectaculair aan om de broodwinning van je medemens, waar mensen knetterhard voor gewerkt hebben en nog hard voor werken, kapot te maken of erna te kijken hoe het kapot gemaakt wordt? Als mensen dit als een vorm van vermaak zien, hebben ze volgens mij te veel tijd om handen.

Ik vraag me af of dit zelfde meisje, het ook zo spectaculair zou vinden als haar eigen zaak in de toekomst vernield zou worden door relschoppers? Of als ze de spullen op haar slaapkamer allemaal in brand zouden steken.

Of hoe de relschoppers het zouden vinden als ze thuis zouden komen en hetzelfde is gebeurd met het huis waar ze zelf in wonen?

Het lijkt me toch dat het brein van iemand van 15 voldoende ontwikkeld moet zijn om te weten dat je zuinig moet zijn op de eigendommen van iemand anders?

 

Iedereen heeft het recht om kritisch te kijken naar de opgelegde regels.

We weten het allemaal beter. Als ik naar Nieuw Zeeland kijk en lees dat daar maar 25 mensen zijn overleden aan het Coronavirus omdat ze daar wel gelijk hebben ingegrepen, vraag ik me ook af waarom ze in Nederland gekozen hebben voor dit beleid.

 

In Nieuw Zeeland kunnen ze weer gewoon hun gang gaan. Reizigers moeten verplicht in quarantaine zodat het land schoon blijft.  En dat werkt prima. Al is er twee dagen geleden iemand de grens over gepiept die in Nederland was geweest en daar Corona op had gelopen.

 

Nederland is geen eiland dus ik begrijp dat het lastiger is om de grenzen dicht te gooien.

Als heel de wereld gelijk in het begin de grenzen hadden dichtgegooid en iedereen 3 weken of zo in thuis quarantaine had gezeten, hadden we dit misschien kunnen voorkomen.

Maar misschien denk ik te simplistisch want ik ben geen dokter. En ik ben ook geen minister president. Als ik dat wel geweest was, had ik misschien het Nederlandse volk ook het voordeel van de twijfel gegund. En dit is ook achteraf gepraat. Want in november 2019 wist niemand dat Covid-19 deze kant uit zou komen en dat dit virus zo’n impact zou hebben op onze dagelijkse bezigheden die we als vanzelfsprekend zagen.

 

Helaas, Nederland is niet kordaat geweest maar heeft de verantwoordelijkheid bij het volk gelegd.

En een deel van het volk weigerde en weigert nog steeds om deze verantwoordelijkheid te nemen en ging en gaat in plaats daarvan demonstreren omdat ze hun “vrijheid” belangrijker vinden dan de volksgezondheid . De “ik ben twee en ik zeg nee” oftewel  kleutermentaliteit noem ik dat voor het gemak even.

Een kleine groep daarvan, waarvan de meeste eigenlijk nog maar kinderen zijn, vond het noodzakelijk om de boel te gaan slopen.

 

Toen ik 15 was, was ik niet echt een vervelend kind maar ik was ook geen heilige. We sprongen in de heg van de buren, we trokken belletje en af en toe schopten we tegen een lantaarnpaal om te kijken of deze uit ging, we maakten elkaar bang bij het kerkhof, we zaten met 4 personen op een Zundapp en dat soort dingen . Ik geef toe dat het niet echt allemaal slimme acties waren, maar ik had het “lef” niet echt om een grote mond te hebben tegen de politie of tegen leraren. Dus om dan eigendommen van anderen bewust te gaan vernielen, haalde ik helemaal niet in mijn hoofd. Ik denk ook dat mijn ouders me persoonlijk bij de politie hadden afgezet.

De schade is ook lastig te verhalen want als werkgever zit je niet op dit soort vandalen te wachten.

 

Het woord lef heb ik tussen haakjes gezet. Want eigenlijk hebben deze acties niks met lef te maken.

Uit een vliegtuig springen met of zonder parachute, dat is lef hebben.

Het meervoud van lef is leven staat op een bordjeswijsheid.

Met zoveel haat in jezelf geloof ik niet dat je een leuk leven kunt hebben.

 

Er zijn ook mensen die zeggen dat deze relschoppers zich niet gehoord voelen.

 

We zitten nu bijna een jaar in deze crisis. Het lijkt mij niet dat deze radicalisering in een jaar is ontstaan.

Bij deze mensen zit de onvrede al veel langer en heeft zich alleen maar opgestapeld. Dus ze voelen zich volgens al langer dan een jaar niet gehoord en omdat ze niet geleerd hebben om op een assertieve manier daar mee om te gaan, uiten ze zich op een non-assertieve of zelfs agressieve manier.  Want de boel kort en klein slaan omdat er een paar weken een avondklok is, vind ik een reden van niks en vind ik ook best triest.

En natuurlijk zijn er vast typetjes, met psychopathische of sociopatische neigingen bij, die de boel slopen omdat ze er op kicken.

 

Deze mensen hadden al op een eerder moment hulp moeten hebben.

En waarom dat niet gebeurd is, weet ik niet. Dat kan allerlei redenen hebben.

 

Maar dan nog is het geen reden om je agressie de vrije loop te laten want je kunt je boosheid ook op andere manieren ventileren.

 

Isaac Asimov een Amerikaans schrijver en biochemicus zei ooit: violence is the last refuge of the incompetent oftewel, geweld is het laatste toevluchtsoord van de incompetente.