Afkeuren

 

5 februari 2020
Tja, ik had een tijdje terug beloofd dat ik snel weer iets zou schrijven. Belofte maakt schuld dus hier ben ik dan.

Laat ik het eens hebben over zieke mensen die net tussen de mazen van de wet vallen en dus nergens op terug kunnen vallen.

Als je werknemer bent in een bedrijf dan kun je afgekeurd worden, als het echt niet meer gaat. Of in ieder geval gedeeltelijk.

Als je zzp-er bent en je wordt opeens ziek dan kan je niet afgekeurd worden. Als je een partner hebt waar je mee samenwoont of 1 van je kinderen is volwassen dan val je onder de kostendelersnorm. Dat is een mooi woord voor samenwonen. Want je kunt tenslotte je kosten delen. Uiteindelijk zal je als kind ook een keer uit huis willen maar zoveel kun je niet sparen. Mocht je heel zuinig zijn en dat wel kunnen dan krijg je geen kwijtschelding van de Gemeentelijke belastingen dus bye bye spaargeld. Dus je word al gedwongen om alles in een oude sok te stoppen. Anders kom je nooit thuis weg. Als je kind werkt en boven een bepaald bedrag uitkomt moet Truusje of Klaasje dan maar voor pa of ma gaan zorgen. En kom je dus van je lang zal ze leven thuis niet weg. Of ze moeten al met schulden gaan beginnen.

Als je een uitkering van de Gemeente hebt, heb je hier ook geen recht op. Of ik heb me verkeerd laten informeren.

Nu zal je wel bij jezelf denken. Ja, maar je krijgt toch een uitkering. Dat klopt. Maar zodra je gaat samenwonen vervalt die uitkering. En dat is ook begrijpelijk want je krijgt alleen bijstand op het moment dat er nergens anders geld vandaan komt.

Maar op het moment dat je door lichamelijke of geestelijke omstandigheden niet in staat bent om te werken moet je partner maar voor je gaan zorgen. Waar ik zelf niet op zit te wachten want ik wil hoe dan ook financieel onafhankelijk zijn. En volgens mij leven we ook niet meer in de jaren 50.

De andere keuze is dan toch maar een paar uur in de week te gaan werken om iets bij te dragen. Want je gaat tenslotte niet aan je partner geld vragen als je een cadeautje voor hem/haar wilt kopen.

Ik heb het dus nog steeds over zieke mensen. En dus niet over mensen die een bijstand hebben en het wel lekker vinden zo.

Het valt me ook op dat er soms mensen zijn die (al bijna hun hele leven) afgekeurd zijn, die nog van allerlei dingen kunnen waar ik jaloers op ben. En daar kan ik me soms best boos om maken. Want ik vind het soms best oneerlijk. Want je bent toch niet voor niks afgekeurd? Maar goed, het heeft weinig zin om daarover na te denken.

Op dit moment werk ik 20 uur met behoud van uitkering. Ik vind mijn werk erg leuk om te doen maar ik merk ook dat het erg veel is want aan mijn huishouden kom ik niet meer toe. Want ik word ook geacht om 3 sollicitaties per week te doen.

Omdat ik altijd maar door blijf gaan, want natuurlijk mijn eigen schuld is, kom ik mezelf weer tegen.

Want omdat mijn gewrichten te flexibel zijn, moeten mijn spieren heel hard werken om alles op te vangen. Met als gevolg dat de spieren te strak en onstabiel worden waardoor ik gedurende de dag veel pijnklachten heb en ook een stuk minder mobiel ben.

Pijnstillers werken niet echt dus ik krijg nu krachttraining bij de fysio.

De dingen die ik leuk vind om te doen en waarmee ik mijn hoofd leegmaak, zoals festivals bezoeken en lopen, worden hierdoor ook steeds lastiger. En dat was al best lastig door de fibromyalgie en andere klachten die ik heb.

Met als gevolg dat mijn geestelijke rekbaarheid ook steeds minder wordt.

En ik wil nog steeds best werken maar er is al nauwelijks werk voor mensen zonder ziektes en/of beperkingen. En de meeste banen zijn fulltime of lichamelijk te belastend.

En dat is helaas te veel. En dan heb ik het geluk dat ik mensen om me heen heb, die me helpen met het huishouden. Ik zou niet weten wat ik zonder hun hup zou moeten doen.

En zo zien we maar weer dat er in Nederland nog steeds niet alles goed geregeld is.

Ook al is het natuurlijk wel beter dan in de meeste andere landen. Misschien toch maar een politieke partij gaan opstarten.