Identiteitscrisis

 

22 juli 2023

Al een flinke tijd heb ik niks meer geschreven. 

Of in ieder geval wel geschreven maar niks gedeeld. 

En dat er terwijl er genoeg te schrijven valt.  

Maar ik ben mezelf een beetje kwijt. 

Wie ben ik? Wat en wie vind ik nu echt leuk?  

Mijn hoofd zat altijd al vol met levensvragen. 

Wat is mijn doel op deze planeet. 

Is het dit? Opstaan, eten, werken of huishouden doen, weer eten, wat op de bank hangen, slapen. 

Op vrije dagen wat leuks doen en 1 of 2 keer per jaar een weekje weg en zo nu en dan een weekendje.  

En ondanks dat ik minimum inkomen heb, zal ik het best beter hebben dan andere mensen en ik ben ook absoluut niet ontevreden over het materiële deel in mijn leven. Ik heb alles wat ik nodig heb. Sterker nog. Ik heb te veel.  

Ik zit nu in een fase dat ik zoekende ben in mijn kledingstijl, lezen van boeken, kijken van series en films. 

Wat past echt bij mij?  

Vroeger was ik helemaal gek van horrorfilms. Een goede thriller kijk ik nog wel graag naar maar echte horror en dan met name slashermovies kan ik niks meer mee. Ik kan nu soms meer genieten van een Hallmark film.  

Ik las altijd veel waargebeurde boeken over mensen die een ingrijpende jeugd hebben gehad.  

Nu ben ik een roman aan het lezen.  

Qua kleding weet ik ook niet meer goed wat ik leuk vind en wat bij mij past. 

Dat komt misschien ook omdat ik alles bij elkaar iets van 17 a 18 kilo ben afgevallen.  

Dus ik ben mezelf opnieuw aan het uitvinden. 

Ik heb laatst gekeken naar een webseminar en daar zeiden ze dat je alles en iedereen een punt moet geven en alleen de achten, negens en de tienen moet toelaten. 

En dat kom ik tot de ontdekking dat ik niet eens weet wanneer ik iets een acht vind. Oeps!!! 

Mijn leven is allesbehalve saai. Mijn hersenspinsels in ieder geval.  

 

In mijn schrijven ben ik ook veranderd. Het gif in mijn pen is weg. Het zit nog steeds in mijn hoofd maar het brengt mij niks meer om mij op die manier te uiten. 

Mensen verwarren agressiviteit of passieve agressie vaak met assertiviteit. 

Terwijl assertiviteit voor mij betekent dat je voor jezelf opkomt maar toch rekening probeert te houden met de gevoelens van een ander.  

Met agressie denk je volgens mij alleen aan jezelf. Als ik het maar kwijt ben. Een soort van ongewenst cadeautje doorgeven aan een ander. Ik hoef het niet meer....alsjeblieft. 

En passieve agressie heeft ook niemand iets aan volgens mij.  

Sarcasme is een vorm van passieve agressie. En hoewel het soms best lekker kan zijn om af en toe sarcastisch of cynisch te zijn, is het volgens mij een vorm van onvermogen om je op een beschaafde manier uit te drukken.  

Mijn schijfstijl was vroeger best sarcastisch. Soms zelfs cynisch. Ik heb het niet meer nodig maar ik ben er nog niet achter hoe ik mezelf het beste kan uitdrukken in letters.  

Ook al ben ik in veel dingen veranderd. Soms is het lastig om de oude ik los te laten. 

Omdat ik de overlevingsstrategieën of zoals ze dat zo mooi noemen coping mechanismes van mijn oude ik schijnbaar toch nog nodig heb. 

Net zoals het soms moeilijk is om spullen weg te doen, geld dat ook voor het stoppen met (oude) gewoontes. 

Terwijl ik dit opschrijf zijn “mijn” intrusies als de plaatselijke fanfare door mijn hoofd heen aan het tetteren.  

Laatst was ik bij een optreden van Alex Agnew. En hij omschreef de gedachtes in zijn hoofd als een kermis. Mijn hoofd werkt ook zo. Aan de ene kant het getoeter, de verschillende soorten muziek en andere geluiden bij de attracties en aan de andere kant de kermisexploitanten die roepen terwijl de attractie versneld "daar gaan we weer” of “sneller, sneller, sneller" en vergeet "laatste ronde” niet. 

En je kunt het niet uitzetten. Dus die laatste ronde is meer een oneindig rondje.  

De ene dwangstoornis vervangt de andere.  

En zo kom je er dus ook achter dat er behalve teldwang, poetsdwang en smetvrees nog zoveel soorten OCD zijn. 

Maar dat is iets voor een andere keer.  

Voor nu wil ik alleen nog zeggen: fijn weekend en tot de volgende keer.