We praten niet met elkaar...
26 november 2021
Ik denk dat iedereen wel klaar mee is met COVID-19 en de bijbehorende regels. Ik ben er ook ondertussen wel klaar mee en nog meer met de agressie en het geschreeuw van alle beterweters. Bij ieder hoestje testen als ik op bezoek ga, heb ik ook geen zin in. Dan blijf ik nog liever thuis. Of ik ga een stuk lopen. Ik probeer me zoveel mogelijk aan de regels te houden. Maar ik ben ook maar een mens. Dus ik vergeet het af en toe. Of de regels echt werken weet ik niet. Ik ben geen dokter en allerlei medische artikelen lezen en delen die ik niet begrijp, word ik ook geen dokter van. Het enige wat ik wel denk is dat roepen dat de regels niet werken en het niet eens echt proberen, nog minder zoden aan de dijk zet. De overheid weet het zelf volgens mij ook niet maar ik geloof wel dat ze hun best doen. Ook al heeft het uitgewezen dat de verantwoordelijkheid bij het volk te leggen om ze te vriend te willen houden niet echt een succes is. Ik vind het naïef. Want Nederland blijft achter de feiten aansukkelen. Persoonlijk denk ik dat ze beter de raad van het OMT en de andere experts kunnen opvolgen. Maar ik ben geen minister en ervaar de druk ook niet die ze ervaren met alle bedreigingen die daar schijnbaar bij lijken te horen. Want COVID-19 lijkt een vrijbrief te zijn om je te misdragen. Dus ik wil niet met ze ruilen. Ook niet met de mensen in de zorg en andere hulpverleners. Het is toch te triest voor woorden dat een ziekenhuis in een zogenaamde beschaafde wereld de bewaking moet opschalen?
Ik geloof niet dat de overheid er baat bij heeft als er geen kroeg, restaurant, winkel etc meer overblijft. Economisch gezien lijkt me dat niet gezond voor Nederland. En natuurlijk vraag me zelf ook van alles af, bijvoorbeeld waarom Nederland het niet zo doet of gedaan heeft als Nieuw Zeeland. Maar we zijn geen eiland en je kunt dus niet iedereen onderscheppen en in quarantaine zetten. Dat is op een eiland natuurlijk een stuk makkelijker. En er zijn nog steeds mensen van mening dat het maar een griepje is en met alle gevolgen van dien blijven grenshoppen. Dus het blijft dweilen met de kraan open. Want laten we niet vergeten dat het zo ooit (in Nederland) begonnen is. Met een besmette toerist.
Onderstaand stukje van Özcan Akyol stond vandaag in het AD.
En ik vind het wel de moeite waard om te delen want ik deel zijn mening in deze. Dat heb je deels hierboven kunnen lezen.
We praten niet met elkaar, maar schreeuwen tegen het andere kampÖZCAN AKYOLDat de overheid een nieuwe persconferentie moest beleggen, precies een week eerder dan aanvankelijk gepland, beloofde al weinig goeds: het coronavirus heeft de regie overgenomen en onze politiek en de samenleving struikelen erachteraan.
En nu er ook nog allerlei onheilspellende berichten over de nieuwe variant uit Zuid-Afrika verschijnen, is het zeker dat we tot de lente te maken zullen hebben met beperkende maatregelen, misschien krijgen we wel met een totale lockdown te maken. De politiek wijst met een beschuldigend vingertje naar de bevolking en ondertussen maken steeds meer mensen ons demissionaire kabinet uit voor rotte vis.
En ook de virologen en andere deskundigen zijn bijna allemaal van hun sokkel gevallen, niet op de laatste plaats omdat ze elkaar constant in het openbaar tegenspreken. We hebben daar lacherig en sarcastisch over gedaan, maar die houding gaat ons, op geen enkele manier, een steek verder helpen.
Wél zouden we lessen kunnen trekken uit de afgelopen maanden. Een kernachtig en tegelijkertijd pijnlijk voorbeeld zagen we onlangs nog. Diederik Gommers vertelde dat 'code zwart' al over tien dagen kon plaatsvinden, maar coronaminister Hugo de Jonge en beddenbaas Ernst Kuipers vonden dat, licht geïrriteerd, wel heel boud gesteld. Als neutrale toeschouwer kon je alleen maar hoofdschuddend toekijken.
Een ander probleem is dat onze ministers, in wier schoenen niemand momenteel zou willen staan, er nog steeds grote moeite mee hebben om toe te geven dat ze een kleine of grote inschattingsfout maakten - zoals we die wel degelijk veelvuldig hebben gezien. In plaats daarvan wordt gezegd dat de burger alles fout doet.
Dat laatste is niet helemaal onjuist. Er zijn te veel mensen in Nederland die van een serieuze gezondheidscrisis een debatwedstrijd wilden maken, terwijl er mensenlevens op het spel staan, en ook de economie het flink te verduren heeft gehad.
Binnensteden werden gesloopt, politici en medici geïntimideerd en journalisten kunnen niet meer vrijuit hun werk doen. We faalden allemaal op onze eigen manier. Maar de rode draad staat als een paal boven water: niemand lijkt nog op een rustige en doordachte manier te kunnen communiceren. We praten niet met elkaar, maar schreeuwen tegen mensen uit het andere kamp. Op die manier gaan we elkaar nooit vinden.
Corona heeft niet alleen laten zien dat ons politiek bestel wankel is, net als de medische zorg, maar ook dat onze beschaving duidelijk aan renovatie toe is.
Dit is de link van het artikel. Ere wie ere toekomt.
Maak jouw eigen website met JouwWeb