Laat ons (Richard Kemper)
10-04-2021
Vielen we vorige week nog en masse verontwaardigd achterover van zoveel achterbaks gekonkel, deze week trekt de mist langzaam op en kunnen we de puinhopen op het Binnenhof overzien. Detail, ik zie geen puinhopen. Ik zie eigenlijk niks anders dan we altijd al zagen. Keurige dames en heren die elkaar voor de interruptiemicrofoon naar het leven staan (“U bent het slechtste wat Nederland is overkomen… Wegwezen!”) en tien minuten later buiten het zicht van de camera’s in de bedrijfskantine bij een broodje kroket gemoedelijk vragen “En, hoe is het verder?” De mensen willen nu eenmaal brood en spelen.
En wij? We weten heus wel dat dit zo werkt. We weten dat er in de rookkamer meer wordt geregeld dan in De Tweede Kamer, zoals bij ieder bedrijf, voetbalvereniging of VVE. Maar we willen die coulissen helemaal niet zien. Laat ons in de waan! De collectieve verontwaardiging van Kamerleden, pers en moraalridders vind ik hypocrieter dan het aftasten van wie met wie op welke plek als we dit of dat. Vrij filosoferend. Hardop denkend. Ik zou bijna zeggen: ‘verkennend’. Velen reageren alsof het totaal nieuw is dat het zo werkt. Maar voor iedereen in Den Haag is het al decennia een bewezen model. Er gaan zelfs stemmen op om alle formatiegesprekken elke keer na afloop openbaar te maken en ons allemaal mee te nemen ‘in het proces’. Alsjeblieft niet! Vermoei ons er niet mee, we willen het allemaal niet weten! We weten van zoveel dingen al precies hoe het werkt maar geloven toch liever iets anders. Omdat dat nu eenmaal leuker is. Het is een concept waar we ons leven mee doorkomen.
Iedereen weet dat er twee momenten zijn waarop mannen en vrouwen elkaar niet begrijpen. Voor het huwelijk. En erna. Maar we willen het niet weten. We willen geloven dat het na het ja-woord alleen maar hemels wordt. Niemand die een poster ziet van een zwoel kijkende vrouw in de etalage van de Hunkemöller wil weten dat ze tijdens het maken van die foto dacht “Jezus, wat snijdt die beugel-BH in mijn rug!” Laat ons in de waan. Als we sushi bestellen willen we niet denken aan de Bulgaar die dat met een lange baard en roos op z’n schouders twee dagen ervoor ergens in een loods op een industrieterrein heeft staan rollen en pletten. En wie gelooft nog dat het spectaculaire thuis-hars-setje er ook echt voor zorgt dat je drie maanden glad blijft? Elke vrouw weet dat je er meestal na een week alweer een houten tafeltje mee kan schuren. Als we een compliment krijgen over hoe mooi ons pasgeboren babietje is, weten we heus wel dat niet iedereen dat meent. Ik meende het zelf niet eens! Ik dacht, huh, de placenta komt toch altijd als laatste? Maar dat was hem al! We willen die paar uur dat de baby nog even glad moet trekken zo snel mogelijk vergeten en maken onszelf wijs dat hij er zo puntgaaf uitkwam. We willen de truc van Hans Klok niet kennen, we willen niet horen dat Milli Vanilli playbackte en niet zien hoe Vanessa zich opmaakt. Alsjeblieft.
We kijken nu eenmaal liever niet in de coulissen van het leven. Zodat we even kunnen geloven dat wat we op het toneel zien echt is. Een democratie bijvoorbeeld waar niemand met elkaar praat als er geen camera bij is en die alleen met spontane treffende oneliners op het scherpst van de snede wordt bevochten. Laat ons in die waan. Dan kunnen de ambtenaren het ondertussen onderling regelen.
Richard Kemper
Onderstaand is de link waar ik deze blog vandaag heb. Maar ik hoorde hem in eerste instantie op NH Radio.
Maak jouw eigen website met JouwWeb