Overtuigingen en loslaten!

 

7 maart 2024

Toen ik op de basisschool zat, leerden wij rekenen met gele blokjes. Een van die blokjes viel van de tafel mijn tas in. Omdat ik bang was dat iemand zou denken dat ik dat blokje gestolen zou hebben, heb ik dat thuis in het riool gegooid. En heel lang was ik bang dat iemand daar achter zou komen.

 

Het heeft heel lang geduurd voordat ik dat durfde te vertellen. Ik heb het als eerste aan mijn moeder verteld.

Nog steeds vind ik het moeilijk om aan dat moment terug te denken.

 

Vanuit je jeugd groei je op met bepaalde overtuigingen. Die overtuigingen neem je mee naar je volwassen leven. Soms komen deze overtuigingen nog van pas en soms heb je deze niet meer nodig of sterker nog: ze kunnen je belemmeren.

Overtuigingen kunnen bijvoorbeeld zijn: je mag niet liegen, het huis moet altijd opgeruimd zijn, je moet iedere dag een boterham met kaas eten.

 

De overtuiging, “je mag niet liegen” is bij mij zover doorgeschoten dat als ik iets niet exact hetzelfde vertel zoals ik het al eerder verteld of in mijn gedachten heb gehad, dat ik mij dan een leugenaar voel. Vervolgens veroorzaakt dat een schuldgevoel.

Ook heb ik een irreële angst om betrapt te worden. Als ik een berichtje op Whatsapp krijg en ik verwijder dat, ben ik bang dat Onno denkt dat ik iets te verbergen heb.

Terwijl ik weet: gedachten zijn geen feiten.

Het lijkt op het imposter syndroom.

 

Zo kan ik nog wel even doorgaan maar deze overtuigingen zijn niet helpend. Ik heb al genoeg herrie in mijn hoofd of zoals Alex Agnew het zegt: kermis in mijn hoofd. 😉

Dus ik probeer nu te breken met deze overtuigingen.

Maar hoe ga ik dat doen?

In de loop der jaren heb ik van alles verzameld. Ook daar hangen overtuigingen aan vast. Dit kun je niet wegdoen, want: het heeft emotionele waarde, misschien heb ik het ooit nog nodig, leuk om ooit terug te lezen.

 

Dus ik heb besloten om de pleister er gelijk af te trekken en ik ga beginnen met het wegdoen van de agenda’s van de middelbare school, poëzie albums van de basisschool, werkschriftjes van de basisschool en mijn therapieverslagen.

Ik scheur 1 blaadje eruit wat ik ritueel ga verbranden. 

 

Want de persoon die ik toen was, ben ik niet meer. En ik heb geen therapieverslagen nodig om te weten hoeveel ik de afgelopen jaren veranderd ben.

En ik heb ook geen spullen nodig om mij te vertellen hoe dierbaar iemand voor mij is.

Er staat ook een mapje met bestanden en foto’s op mijn laptop en ik heb geen idee wat daar in zit. Het staat daar al een tijd en ik heb er niks meer mee gedaan. Normaal zou ik dan alles in dat mapje uit gaan zoeken.

Ik denk dat ik het gewoon ga verwijderen.

 

Het verleden kun je niet veranderen. Maar door deze overtuigingen in stand te blijven houden, sleep je niet alleen je eigen verleden mee maar ook dat van je (voor) ouders. En ook de daarbij behorende (onverwerkte) trauma’s.

 

De toekomst kun je wel veranderen. Door te zeggen: het zijn niet mijn overtuigingen en ze zijn ook nooit van mij geweest.

Ik ga verder in mijn zoektocht naar overtuigingen die mij niet belemmeren om mij goed te voelen.

Geen overtuigingen meer vanuit moeten maar vanuit willen.