Psychiatrische aandoeningen

 

7 maart 2018

Mijn gekrabbel is een paar jaar geleden ontstaan uit boosheid, frustratie, onbegrip van anderen en mijn intolerantie voor onrecht.

Als ik uit boosheid geschreven heb, dan denk ik zelf soms achteraf, wowwww, heb ik dat geschreven?

 

Dan denk ik damn girl, waarom komt dat gif er niet altijd uit? Alleen op een minder spectaculaire manier. Want ook al vind ik mezelf dan best grappig, een beetje meer doseren zou geen kwaad kunnen. Nu heb ik daar een andere oplossing voor gevonden. IK schrijf alles op wat me dwars zit maar ik stuur het nog niet op. Ik laat het staan tot de volgende dag en dan lees ik het nog een keer. De meeste negatieve lading is dan al weg dus dan is het versturen meestal niet meer nodig. Of ik schrijf het opnieuw maar dan wat milder.

Maar daar wilde ik het eigenlijk helemaal niet over hebben.

 

Tegenwoordig lees je best veel over depressies en andere psychische aandoeningen. Maar nog steeds schijnt het een soort van taboe te zijn.

Laatst bekende een DJ genaamd Stephan Bouwman dat hij depressief was. De meeste reacties waren fijn maar minder fijne reacties als “ wat een aansteller” of “hier zit toch niemand op te wachten” blijven bij mij best hangen.

Niet omdat ik depressief ben maar ik heb wel psychische stoornissen die ik nu verder niet ga benoemen, waardoor het in mijn hoofd soms nogal een rommeltje is en waardoor ik regelmatig depressieve periodes heb. Soms duurt dat een paar dagen maar dat kan ook langer duren.

Gelukkig zijn er mensen om me heen die er mee om kunnen gaan en die me nemen zoals ik ben want of ze het echt begrijpen, denk ik niet. Ik begrijp het zelf soms niet eens.

 

Als iemand zelfmoord pleegt, dan hebben zoveel mensen daar een oordeel over. De een vindt het laf en/of egoïstisch en de ander vindt het weer moedig.

Je weet nooit hoe een ander zich voelt en als je alleen maar iedere dag moet vechten om te overleven dan kost dat heel veel energie. En soms heb je gewoon de kracht niet meer om te vechten.

En als je dan ook alleen maar onbegrip vanuit je (directe) omgeving hebt, is dat nog moeilijker.

 

Ik dacht altijd dat mensen alleen contact met me wilde als ik gezellig en grappig was maar ook dit stukje hoort bij mij. En dat voelt niet altijd grappig en gezellig ook al lach ik heel veel weg en probeer ik positief te blijven.

Iemand met een chronische ziekte, of dat nu lichamelijk of geestelijk is, loopt daar 24 uur per dag mee. Maar er zijn altijd mensen die zoiets hebben van, dat ziek zijn van jou heeft wel lang genoeg geduurd nu, dus ik wil daar niks meer over horen want nu vind ik het niet leuk meer.

Als iemand het echt alleen maar over zijn ziekte heeft en continu aan het klagen is, kan ik me dat heel goed voorstellen dat je dat zat wordt, maar af en toe is het best fijn om even te ventileren.

 

Sleep zelf maar eens een hele dag met een steen van 25 kilo zonder dat je die aan de kant mag leggen. Al is dat misschien een kromme vergelijking. Maar het geeft wel een idee.