Relaties en het nu

 

10 augustus 2020

Perfectionistisch? Ik toch niet? Niet meer, toch? Nee Lanus, het is niet voor niks dat je deze blog al voor de vijfde keer aan het schrijven bent omdat de vorige niet goed genoeg waren.

Want wat als je iemand kwetst? Of wat als je verkeerd overkomt en mensen vinden je raar. Maar daar gaan we weer.

Andere insteek maar hetzelfde onderwerp Ik en mijn relaties.

Voordat ik in therapie ging heb ik een aantal giftige relaties gehad. Giftig in de zin van drugsgebruik en misbruik, leugens, bedrog, manipulatie en ga zo maar door. In therapie heb ik van alles geleerd. Ook voor mezelf opkomen en naar mezelf luisteren. Ze noemen dat grenzen herkennen en aangeven. Ze vertellen je ook wel dat er mensen zijn die dat niet leuk vinden. Maar niet hoe je daar als pleaser mee om moet gaan.

Ik woon sinds 2005 alleen. Heeft best een tijdje geduurd voordat ik alleen kon zijn. Maar op een gegeven moment is alleen zijn niet echt zo vervelend. Altijd beter dan de verkeerde toelaten en dat alles waar je aan gewerkt hebt weer verloren gaat. Natuurlijk is dat niet echt zo maar het voelt zo. Je leert juist ontzettend van de moeilijke momenten in je leven. Met name over jezelf. Al moet je dat wel willen zien natuurlijk.

Psychologisch gebabbel allemaal, dus weer verder met mijn verhaal. Door al mijn nare ervaringen had ik ook angst om mensen toe te laten. Ik vond het ook heel erg moeilijk om mensen echt toe te laten in mijn leven. En soms dan knaagt er iets diep van binnenin maar besluit je daar toch tegenin te gaan en laat je je aan praten dat het "maar" angst is. Schijnbaar zien sommige mannen het als een bedreiging dat ik graag alleen ben.

Ik heb met regelmaat tijd nodig om bij te tanken want relaties kunnen soms erg confronterend zijn. Vooral als je perfectionistisch bent met smetvrees en af en toe wat neurotische neigingen hebt. Als ik iemand nog niet echt goed ken, voel ik niet de behoefte om de hele dag bij elkaar op de lip te zitten. Tijd voor jezelf nodig hebben, wordt soms gezien als een (persoonlijke) afwijzing. Omdat ik het vervelend vind om mensen verdrietig te zien, zette ik mijn gevoel en behoeftes en dus ook mezelf maar even opzij. Dus ik maakte van zijn onzekerheid mijn probleem.

Ik was ook iemand die probeerde om het beste uit iemand te halen. Als iemand niet lekker in zijn vel zat, probeerde ik om ze de mooie dingen in het leven te laten zien. Maar als iemand daar nog niet aan toe is, levert dan voornamelijk frustraties op. En dan komt niet de allerbeste versie van mezelf naar boven. En uiteindelijk loopt een relatie dan mis. Niet omdat je niet meer van iemand houdt maar omdat je moet loslaten zodat je er zelf en/of de ander er niet aan onder door gaat. Of omdat je de ander en/of jezelf belemmert in zijn (persoonlijke) groei. En soms ben je alleen maar wat de ander wilt maar niet wat de ander nodig heeft. Coldplay, fix you: when you get what you want but not what you need.

Dat wilt niet zeggen dat het dan geen pijn doet. En het wilt ook niet zeggen dat je het afgesloten hebt. Als de ander al verder gaat, terwijl je zelf (onbewust) nog zoekt naar oplossingen, doet dat pijn.

Toen ik mijn huidige vriend leerde kennen, was ik eigenlijk nog niet toe aan een relatie omdat ik mijn vorige relatie nog niet goed had kunnen afsluiten. Dat heb ik ook gelijk duidelijk gemaakt. Mijn vorige relatie was met van alles bezig in onze relatie behalve met onze relatie. Als ik een boom van de weg haalde, gooide hij er wel weer drie op.

Het ergste van alles is dat ik in mijn huidige relatie datzelfde deed en ook nog wel doe. Ik liet me leiden door mijn angst. En ik was zo ontzettend bezig met boos zijn op mijn ex dat ik vergat wat ik had en gelukkig nog steeds heb. Boos omdat ik mezelf goed en krachtig voelde voordat ik hem leerde kennen en ik hem er de schuld van gaf dat hij dat van me afgenomen had. Beetje dramatisch eigenlijk nu dat ik het zo optyp.

Boos om nog een hele hoop redenen waarvan ik de noodzaak nu niet zie om die te vermelden want ik stond er bij en ik keek ernaar. Inmiddels is het iets meer dan een jaar geleden dat ik mijn huidige vriend voor de eerste keer zag. En nu snap ik pas wat ze bedoelen met "houden van" is een werkwoord. Het afgelopen jaar ben ik veel bezig geweest met onze relatie (onbewust) te saboteren. Als ik angst heb, sluit ik mezelf af. Ook gevoelsmatig. Dat maakt het niet altijd makkelijk want als ik niks voel, ga ik niet zeggen dat ik het wel voel. Dus heel veel ik hou van jou's van zijn kant werden beantwoord met: ik vind je lief of ik weet het. Gelukkig kunnen we hier samen over praten. En gelukkig kruipt hij niet in de slachtofferrol.

In mijn vorige relaties dacht ik dat ik de ander moest entertainen en nam dus als we samen waren nooit echt tijd om iets voor mezelf te doen. Ik wilde voldoen aan de verwachtingen van de ander. Maar eigenlijk waren het gedachtes over wat ik dacht dat de ander van mij verwachtte. Uiteindelijk loop je zo veel op je tenen dat je geen energie meer hebt. Ook dacht ik dat als ik een meningsverschil had dat de relatie dan niet (meer) goed zat. Hoe gek kun je jezelf maken?

Ik weet nu dat een relatie niet perfect hoeft te zijn om goed te zijn. En dat als ik even niks voel dat dat niet gelijk betekent dat het einde in zicht is. We mogen ook best boos op elkaar zijn. We leggen het vanzelf wel weer bij. En dat als we in de toekomst willen gaan samen wonen er altijd een weg is om dat mogelijk te maken. Omdat mijn inkomen gaat vervallen als we gaan samenwonen. En met 1 inkomen doe je tegenwoordig niet echt veel en we zijn nog te jong om achter de geraniums te gaan zitten. Zelfs al zou ik wel nog in mijn fregglehutje willen blijven wonen, dan is dat ook prima. En ik weet ook dat weglopen soms makkelijker is dan voor elkaar vechten. Maar zoals ik al zei: "houden van" is een werkwoord en werken voor iets is niet altijd gemakkelijk.

Ik weet nu dat niks moet maar alles mag. Ook weet ik dat hij er voor mij is als ik hem nodig heb en niet klaagt over de afstand. En ik ben geen tweede of gedeelde keus.

En dat voelt fijn. Daar kan en wil ik ook wel aan wennen.