Het zorgstelsel in Nederland

 

30 december 2020

Het zorgstelsel in Nederland is een van de beste ter wereld.

Algemeen genomen vind ik dat we niet mogen klagen om in Nederland te wonen. Dat heb ik al vaker gezegd.

 

Maar het is niet perfect. En er zullen altijd mensen zijn die tussen wal en schip vallen in de massa van regeltjes.

 

Ik las een stukje over een vrouw die een bijstandsuitkering heeft en die 7000 euro moet terug betalen aan de Gemeente omdat ze boodschappen van haar moeder gekregen heeft.

 

Dat had ze volgens de Gemeente moeten opgeven want dat wordt gezien als (extra) inkomen.

Dat is nieuw voor mij.

Geldt dat dan ook als je kleding krijgt van familie of vrienden? Want dat spaar je dan toch ook weer uit.  Waar wordt dan de grens getrokken?

We leven in een participatie samenleving maar iemand helpen door middel van af en toe boodschappen te kopen mag dan niet. Je moet dan maar toekijken hoe iemand honger lijdt en/of zichzelf (dieper) in de schulden werkt?

 

Dus als mijn moeder de volgende keer boodschappen voor me mee neemt, mag ik dat niet meer aannemen of ik moet mijn moeder terugbetalen of de Gemeente.

 

Ik weet wel dat als je jarig bent en je krijgt geld voor je verjaardag dat je dat moet opgeven.

Vaak heb je dat al uitgegeven aan het feestje want dat is ook niet gratis.

 

Ook weet ik dat als bijvoorbeeld je moeder of je partner je helpt door geld op je rekening te storten zodat je je rekening kunt betalen dat dat gezien wordt als inkomen. En daar sta je ook niet altijd bij stil. Je mag het wel lenen van iemand.  

 

Je eigen spullen verkopen mag wel maar als je bijvoorbeeld spullen krijgt van iemand en die verkoopt dan moet je dat ook doorgeven.

 

Je moet toestemming vragen om op vakantie te gaan. Als je in Nederland op vakantie gaat, moet je aan je sollicitatieplicht voldoen. Als ze je oproepen, moet je op je afspraak verschijnen. Als je naar het buitenland gaat, hoeft dat niet.

 

Als je een relatie hebt, mag deze geen spullen bij jou laten liggen. Zelfs geen tandenborstel.

 

Als je vrijwilligerswerk doet in je vrije uren dan moet je dat doorgeven omdat het de mogelijkheid op het krijgen/vinden van betaald werkt in de weg staat. Als je dat 10 uur per week doet dan snap ik dat wel maar als je dat een uurtje per week doet omdat je dat leuker vind dan bijvoorbeeld sporten, lijkt me dat je dat wel zelf mag invullen.

 

Als je geld terugkrijgt van de belasting, moet je dat ook doorgeven.

 

Als je een geldprijs wint of een erfenis krijgt, precies hetzelfde. Ook al is het belastingvrij.

 

En zo zijn er nog meer regeltjes.

En het ene regeltje vind ik een stuk minder logisch dan het andere regeltje.

 

Tegenwoordig noemen ze de bijstandswet participatiewet.

 

Er zijn allerlei vooroordelen over mensen in de Participatiewet.

Mensen in de participatiewet zij lui want ze willen niet werken. Want als je wilt werken dan is er werk.

Mensen in de bijstand zijn asociaal.

Ze doen niet genoeg hun best om werk te vinden.

Ze zijn niet verantwoordelijk.

 

Hopelijk kan ik door deze blog te schrijven (een aantal) van deze vooroordelen wegnemen.

 

Vanaf mijn 18^de heb ik zover dat mogelijk was, gewerkt voor mijn geld.

 

De momenten dat ik niet werkte, deed ik wel mijn best om werk te vinden.

Zo heb ik meer dan 1000 sollicitaties geschreven en allerlei cursussen en trainingen gevolgd om sneller aan het werk te komen.

Ik heb zelfs van mijn spaarloonregeling toen ik bij mijn laatste baan ontslagen werd mijn rijbewijs gehaald om sneller een baan te vinden.

Om toch het ritme te blijven en om onder de mensen te zijn, heb ik ook altijd vrijwilligerswerk gedaan.

 

Persoonlijk vind ik dat als je kunt werken en de mogelijkheid is er, dat je die dan ook moet aangrijpen.

 

Maar de betaalde banen liggen niet voor het oprapen want bij iedere sollicitatie die ik deed, waren er toen al gemiddeld 400 anderen die ook een brief geschreven hadden. Nu zullen er nog wel meer sollicitanten zijn.

En jouw brief moet dan maar net bij het bedrijf in goede aarde vallen.

Niet ieder bedrijf is naar hetzelfde op zoek en je moet dus ook maar net te bieden hebben waar ze naar op zoek zijn.

 

Zelfs als je uitgenodigd wordt, kun je je nog zo goed hebben voorbereid. Als je niet de juiste antwoorden geeft dan valt de keuze op een ander. En dan heb je gewoon pech.

 

En je kunt wel gaan gokken naar wat ze graag willen horen maar op de langere termijn zal niemand er gelukkig van worden als je niet op de juiste plaats zit.

 

Even terug naar de participatiewet.

 

Dat je bepaalde plichten hebt als je een uitkering krijgt, lijkt mij niet meer als normaal. Ook dat je een tegenprestatie moet doen voor je geld, vind ik prima.

 

Waarom zou ik het geld in mijn schoot geworpen moeten krijgen, terwijl een ander er hard voor werkt?

Het is tenslotte een (tijdelijk) vangnet voor mensen die om welke reden dan ook geen werk hebben. En ik denk ook niet dat je het moet zien als iets vanzelfsprekends of iets blijvends.

 

Al vind ik wel dat sommige regels wel individueel bekeken mogen worden. Want we zijn niet allemaal het zelfde.  

 

Vorig jaar begon ik met een re-integratietraject in genaamd Baanbrekend werk.

 

De bedoeling was/is om binnen een jaar uit te stromen naar een betaalde baan.

 

Baanbrekend werk kan een leuk opstapje zijn.

Maar ik twijfel er wel aan of het altijd goed gebruikt wordt.

 

Volgens mij heb je er meer aan om mensen in te zetten waar hun kracht ligt. Laat ze iets doen waar ze goed in zijn.  Ik geloof niet dat je, als iemand echt gemotiveerd is om te willen werken, zijn/haar kansen groter maakt op de arbeidsmarkt door hem/haar papiertjes te laten prikken. Of door hondjes uit te laten of gemeentetuintjes te schoffelen.

 

Ik denk dat die mensen veel meer zelfvertrouwen krijgen als ze werk doen waar ze goed in zijn en waar ze in kunnen groeien.

 

Papiertjes prikken etc. kun je volgens mij beter laten doen door mensen voor wie dit het hoogst haalbare is.

 

Ook denk ik dat de meeste mensen die bij Baanbrekend werk terecht komen al een aardige (onverwerkte) rugzak hebben.

En ik geloof niet dat daar altijd voldoende rekening mee gehouden wordt.

 

Door mijn beperkingen werk ik 20 uur in de week. Om die reden krijg ik geen verlofuren. Want er wordt gezegd dat ze al rekening met me houden door me “maar” 20 uur te laten werken.  Ik moet alles inplannen om deze 20 uur heen. Als dat niet lukt moet ik het in een andere week inhalen.

Als 20 uur het maximaal mogelijke is, hoe kan ik dat dan inhalen?

Bij hoge uitzondering heb ik in de vakantie 2 weken vrij gekregen.

 

Ik denk dat als je een tegenprestatie doet dat er dan ook wel secundaire beloningen tegenover mogen staan.

Verlof hoort daar volgens mij een van te zijn.

 

Daarbij willen ze een “normale” werksituatie nabootsen en het leren omgaan met verlof uren hoort daar volgens mij ook bij.

 

Het doel om binnen een jaar uit te stromen is volgens mij ook niet haalbaar als mensen zich uiteindelijk ziek gaan melden omdat ze het allemaal psychisch of lichamelijk niet meer geregeld krijgen.

 

We zijn tenslotte allemaal mensen en geen machines.