Voor de Corona werkte ik 20 uur en dat kreeg ik al niet geregeld.

Gisteren was de grote dag. Tussen 11 uur en half 12 zou hij bellen. Mijn hart begon een beetje in mijn keel te kloppen omdat het wel een belangrijk gesprek voor mijn toekomst is.

Ik ben al eerder bij een verzekeringsarts geweest en dat was geen fijne ervaring.

Er werd gezegd dat ik gewoon 40 uur kon werken zolang het maar aangepast werk was.

Gelukkig vond ik destijds een baan van 24 uur in de week waar ik mezelf financieel goed mee kon onderhouden.

Stiekem was ik weer bang voor onbegrip.

Gelukkig was dit een fijn gesprek.

Hij trok de conclusie dat 20 uur werken de bovengrens is. En dat ik daar niet overheen kan gaan omdat ik anders geen tijd meer heb voor mezelf. En hij vond het wel belangrijk dat ik mezelf niet voorbij zou gaan lopen.

Hij kon me niet afkeuren omdat dat tegenwoordig alleen maar gaat als je ongeneeslijk of ernstig ziek bent. Of als je psychisch zo in de war bent dat je bijvoorbeeld opgenomen bent.

Vroeger werd gekeken naar wat je niet kon en nu naar wat je wel nog kunt. Ook al is dat minimaal.

Verder zou hij in zijn adviesbrief naar de gemeente zetten dat ik ondersteuning zou krijgen van een jobcoach die me kan helpen bij het vinden van een (gepaste) baan. Dus een baan waar ik geen (lichamelijk) zwaar werk hoef te doen waar ik afwisselend kan lopen, staan en zitten. En het moet ook een baan zijn die psychisch niet te belastend is.

Die 20 uur zou ik rustig naar toe moeten werken.

En ik heb me voorgenomen dat als het echt niet gaat dat ik me dan ziekmeld.

Want dat is wel een van mijn valkuilen. Ik blijf te lang doorgaan.

Maar in het advies zou ook komen te staan dat mijn jobcoach me gaat helpen om mijn grenzen te bewaken.

Ben ik tevreden met deze uitkomst? Ik vind het een beetje dubbel.

Het voordeel is dat ik nu wel op papier heb staan dat 20 uur werken per week het maximale is.

Hoe dat dan in de praktijk gaat, wijst zich vanzelf wel uit.

Het nadeel is, dat als ik geen baan kan vinden en wel in de toekomst wil gaan samenwonen dat ik geen inkomen heb. En ik kan dan niet van mijn vriend gaan verwachten dat hij mij moet gaan onderhouden. Dat zou ik ook niet willen.

Maar waar een wil is, is een weg en ik kan misschien een opleiding gaan volgen om mensen te gaan coachen.

Ik heb genoeg levenservaring. En desnoods plak ik er nog een cursus aan vast.

Er zijn genoeg dingen die ik leuk vind om te doen en waar ik goed in ben.

Verder ben ik langzaam aan weer begonnen met werken.

Sterker nog, op dit moment ben ik aan het werk. Terwijl ik dit blogsel schrijf, staat de chat van mijn werk open waar cliënten vragen kunnen stellen.

Het loopt nog niet echt storm dus ik kan in de tussentijd mijn laptop, usb sticks en andere opslagmedia ordenen. Dus ik hoef me niet te vervelen.

En vanaf volgende week, mag ik gaan werken op kantoor.

Mijn coördinator/teamleidster vroeg of ik haar kon ondersteunen.

Dus ik word (tijdelijk) personal assistent. In ieder geval zolang ik niet kan gaan budget coachen.

Staat wel weer leuk op mijn CV.

En ik vind het ook erg leuk om te gaan doen.

Ik heb nog nooit zoveel waardering gekregen op een werkplek.

Het doet me wel goed om te horen dat ze erg tevreden over me zijn en dat ze me graag willen houden.

Nog een ander nieuwtje.

Vanaf oktober ga ik een zestal bijeenkomsten/trainingen bijwonen die georganiseerd worden door de koninklijke Visio genaamd training zintuigen.

Ik heb een erfelijke, progressieve oogaandoening en ook al gaat het nu nog relatief goed, het is altijd fijn om alvast wat handvaten te hebben voor de toekomst voor als het niet meer goed gaat.

Dit was het voor nu.

Ik wens iedereen een fijne dag toe!