Onzichtbare vijand

 

29 oktober 2020

Eerst even wat psychologisch gebrabbel als inleiding.

Er zijn vier soorten basisemoties die de vier B’s genoemd worden.
blij
– bedroefd
– bang
– boos
 
Al zijn er mensen die zeggen dat er 7 basisemoties zijn of zelfs acht. Deze zouden dan zijn:
 
1. Liefde
2. Angst oftewel bang
3. Vreugde oftewel blij
4. Woede oftewel boos
5. Verdriet oftewel bedroefd
6. Verrassing/Verbazing
7. Schaamte
8. Walging
 
Persoonlijk denk ik dat liefde een gevoel is en geen emotie. En schaamte komt volgens mij voort vanuit angst. Verrassing/verbazing kan voortkomen uit vreugde of vanuit boosheid. Het ligt eraan of je aangenaam of onaangenaam verrast wordt.
Walging ben ik nog niet over uit, maar het zal waarschijnlijk vanuit angst of boosheid voort komen. Maar ik ben geen psycholoog of psychiater. Dus ik doe deze aanname vanuit mijn eigen gevoel.
Boosheid is niet altijd fijn om te voelen maar het is wel een gezonde emotie zolang het in perspectief blijft. Net als angst trouwens. De uiting daarvan kan soms minder gezond zijn. Bijvoorbeeld als mensen uit boosheid dingen gaan vernielen of als mensen uit angst niet meer naar buiten durven.
Zelf ben ik vaak ongezond boos geweest en dan was ik niet voor rede vatbaar. Ik had twee dingen kunnen doen. Afstand nemen van de persoon die me boos maakte of de persoon op blijven zoeken. Ik denk dat er niemand wint als je elkaar blijft opzoeken als je vergif bent voor elkaar.
Dan kun je elkaar emotioneel behoorlijk stuk maken.
Dus dan kun je beter afstand nemen van diegene die jou triggert.
Steeds meer mensen reageren vanuit een bepaalde haat.
Het kan best zijn dat je iemand niet mag maar de uitspraken die iemand doet vanuit haat kunnen niet alleen destructief voor de ontvanger zijn maar ook voor de persoon die het uitspreekt.
Iemand die zoveel haat in zich heeft, heeft volgens mij ook weinig zelfliefde.
Zelf ben ik in het verleden te lang in mijn boosheid en ontevredenheid blijven hangen en het heeft me niks opgeleverd. Soms blijf je vasthouden aan boosheid omdat dat nog de enige herinnering aan iemand is. En dat wil je dan niet kwijtraken. Hoe idioot dan misschien ook klinkt.
En soms blijf je boos omdat je vindt dat de ander dat verdient. Maar de ander gaat gewoon verder met zijn leven wat vaak resulteert in nog meer boosheid. Want je wilt dat je (boosheid en verdriet) gezien wordt. En als iemand verder gaat voel je je genegeerd.
Haat is een (onzichtbare) vijand die je zelf creëert (vanuit angst voor het onbekende) of die je vanuit je opvoeding besluit om mee te nemen en het kan bitterheid en spanningen in je lichaam veroorzaken.
Is het dat waard? Ik vind zelf van niet.