De zeikzak 

 

3 maart 2022

Daar ben ik weer.

Een poosje geleden zei ik dat ik boeken aan het kopen was om de eventuele verveling tegen te gaan na de operatie.

Inmiddels ben ik geopereerd. Elf februari was de dag dat ik afscheid genomen heb van mijn baarmoeder.

Al vanaf mijn eerste menstruatiecyclus had ik heel veel klachten dus onze wegen moesten scheiden.

Ik heb me laten opereren in Beverwijk. Dit was makkelijker omdat Onno zo lief was om voor mij te gaan zorgen na de operatie omdat ik de eerste weken “niks” mocht doen.

In verband met Corona mocht Onno niet mee de kamer op. Dat vond ik wel jammer. Nadat ik mijn operatietenue had aangetrokken kreeg ik een slaapmiddel. Dat begon al vrij snel te werken want ik werd behoorlijk duf.

Eenmaal in de prepruimte oftewel voorbereidingsruimte aangekomen kreeg ik een infuusnaald in mijn rechterhand. Mijn hand begon wat op te zwellen dus de naald ging in mijn linkerhand.

Vandaar uit werd ik doorgereden naar de operatiekamer.

Er werden wat vragen gesteld en ik weet nog dat ik iets zei van: volgens mij val ik in slaap en toen werd ik opeens “wakker” in de zaal.

Allerlei verpleegkundigen en artsen kwamen de kamer in-, en uitgelopen en ze vertelde allemaal wat maar ik kreeg het niet echt mee.

Het bleek wel dat ik een vleesboompje had maar die kon de klachten niet veroorzaken.

Toen bezoekuur was kwam Onno op bezoek maar ik heb de hele tijd alleen maar geslapen. Ik heb hooguit 5 woorden gezegd.

Ik had een kop thee in mijn hand maar daar heb ik heel lang over gedaan omdat ik de hele tijd in slaap viel. Ik had ook een hap van mijn boterham genomen maar slapend eten is lastig.

En iedere keer als ik wakker werd, zat diezelfde hap boterham met kaas nog in mijn wang.

Op de een of andere manier waren ze de infuusnaald in mijn rechterhand vergeten eruit te halen. Dus dat werd de ochtend erna gedaan.

Tegen het infuus heb ik eigenlijk het meeste opgezien en nu heb ik gewoon 2 naalden in mijn lichaam gehad.

Ze waren wel lief allemaal.

De dag naar de operatie mocht ik weer naar huis. Ik was erg misselijk dus ik was bang dat ik nog moest blijven.

Omdat tijdens de operatie mijn blaas geraakt was, kreeg ik voor tien dagen een katheter met instructies mee naar huis.

Omdat urine niet mijn favoriete vloeistof is, heeft Onno mijn plaszakken voor mij verwisseld.

De dagzak bleef niet goed zitten om mijn bovenbeen maar omdat de slang lang genoeg was, kon ik hem om mijn onderbeen heen doen. Zo was ik toch weer wat mobieler.

Na een paar dagen kreeg ik nieuwe zakken maar de nieuwe dagzak was erg klein en er zat geen slang aan waardoor ik hem niet aan mijn onderbeen kon vastmaken.

En met een afzakkende zak op je been  wordt lopen opeens een stuk lastiger en gefrustreerder.

Over de geur zal ik het maar niet hebben.

Respect voor de mensen die dit een heel leven lang moeten doen. Ik vond tien dagen al niet fijn.

Dus je kunt je voorstellen hoe blij ik was dat ik mijn nieuwe metgezel mocht achterlaten in het ziekenhuis.

Inmiddels ben ik bijna drie weken verder.

Pijn heb ik, op wat spierpijn na, niet echt gehad. Wel ben ik nog steeds snel moe.  En kleding rondom mijn littekens zit nog niet echt lekker. Maar het kost nu eenmaal tijd om te herstellen.

In de tussentijd amuseer ik me met het lezen van boeken, spelletjes doen op de tablet, series en films kijken op Netflix en wat lichte dingen in het huishouden.

En nu dus het krabbelen van een blogje.