Mijn inwendige klier

 

6 februari 2021

In maart 1973 hebben mijn ouders mij tijdens de carnaval met allerlei onderbrekingen gefabriceerd.

Dat verklaart best veel want ik heb wel de nodige mankementen.

 

Een van die mankementen is een vertraagde schildklier. In medische/Latijnse termen heet dat  hypothyreoïdie. Ik begrijp ook waarom ze dat ding klier noemen want het lijkt dat als ik net goede keuzes voor mezelf gemaakt heb dat er dan weer van allerlei onverklaarbare dingen in mijn lichaam en geest gebeuren.

 

In 2000 had ik veel last van kolieken. In het reguliere circuit konden ze behalve veel lucht/bacteriën in de darmen volgens mij niks vinden.

Omdat ik het zat was om iedere keer naar het ziekenhuis te gaan als ik niet meer wist waar ik het zoeken moest van de pijn en ik de deur niet meer uit durfde zonder pijnstillers en de wanhoop nabij was, besloot ik op advies van mijn toenmalige man een alternatief genezer op te zoeken.

Eigenlijk ben ik best wel sceptisch op dat gebied maar wat ik al zei, ik was wanhopig en dan doe je best veel.

 

Ik weet niet of je al eens een koliekaanval hebt gehad? Ik heb nooit kinderen gehad maar ik denk dat een koliekaanval qua pijn daar mee kunt vergelijken. Alleen dan zonder de baby als beloning en het vooruitzicht dat je de dag erna misschien weer de hele nacht boven de kotsemmer hangt.

 

Terwijl ik dus op onderzoek was naar de oorzaak zei de internist die me onderzocht dat ik mijn schildklier in de gaten moest houden want die kon voor problemen gaan zorgen.

Dit was in 2000.

 

In 2004 ging ik stoppen met roken uit solidariteit voor mijn vader die een (triple) bypass moest ondergaan. Hij is later weer even lustig begonnen met roken.  Het was 22 oktober en er gebeurde ook van alles op die dag waardoor ik het liefste weer wilde beginnen me roken. De pa van mijn stiefpa overleed en met mijn oom ging het ook niet echt goed. Maar omdat ik dus smoke away gekocht had en me dat de nodige euro’s gekost had, vond ik het zonde van het geld om te stoppen met stoppen. Op dat gebied ben ik wel een beetje gierig.

Al noem ik het zelf liever financieel verantwoord. 😉

 

Omdat ik dus, als zovelen, bang was om aan te komen was ik begonnen met gezonder eten en ik had samen met mijn toenmalige eggie een sportschoolabonnementje afgesloten. Daar maakte ik wel gretig gebruik van.

 

Tussen de 4 en de 6 keer in de week stond ik daar op de loopband en aan de gewichten te trekken.

 

En ik at dus gezond. Dat dacht ik dus destijds echt maar dat valt achteraf gezien ook best tegen. Maar het was een goede poging.

 

Al met al zou ik eigenlijk dus gewicht moeten verliezen maar ik kwam alleen maar aan.

Dus maar naar de huisarts gegaan. Dat was dus de eerste keer dat die klier me in de weg stond.

Dus in 2006 kreeg ik mijn eerste schildkliermedicijn. Inmiddels is het 2 keer verhoogd, dus dat valt eigenlijk nog wel mee.

 

Eigenlijk moet ik ieder half jaar bloedprikken om te kijken of mijn waardes nog kloppen ten opzichte van mijn medicatie maar ik hou niet zo van spuiten en normaal gesproken, weet ik wel wanneer ik moet gaan prikken want het begint meestal met pijn aan mijn handen en vingers.

 

Inmiddels is het dus weer iets langer dan een jaar geleden dat ik mijn bloed heb laten onderzoeken.

 

Het was me wel al opgevallen dat ik weer pijnlijke gewrichten in mijn vingers heb. Verder ben ik niet echt vooruit te branden en mijn benen zijn zo droog dat het soms lijkt alsof ik er schaafwonden op heb. Mijn vingers zijn vaker zo koud dat het pijn doet, zelfs met handschoenen aan.  En het gewicht verliezen gaat ook iets minder snel dan verwacht maar dat kan ook komen omdat ik theoretisch gezien geen overgewicht meer heb.

Allemaal symptomen die ik dus genegeerd heb.

 

Maar sinds een paar weken, ben ik ook depressief, kribbig en bozig. En ik heb het gevoel dat alles te veel is en dat ik mijn psychische grenzen bereikt heb. En ik heb soms ook het idee alsof ik in een film speel die vertraagd is afgespeeld.

 

En ik kon het allemaal niet zo rijmen. Want ik doe alles om een depressie te voorkomen omdat ik daar toch wel gevoelig voor ben. Ik drukte alle goede knopjes in maar de machine in mijn hoofd weigerde dienst.

 

En ja, ik heb mijn hele leven al psychische klachten maar die zijn te handelen. Ook al zal ik altijd hard moeten blijven werken om me “goed” te voelen. Want Akelige Anna zoals ik mijn demonen noem, ligt op de loer.

 

Zoals ik laatst al zei, mediteer ik dagelijks. De avondmeditatie helpt me beter en sneller (in) te slapen. En ik wilde mijn dag lekker fris en fruitig beginnen met een ochtendmedicatie en dat triggerde behoorlijk.

Ik ben licht, ik ben liefde, ik ben rust, ik ben gelukkig.

What the fuck Michael, ik ben verre van dat alles.

Ik heb 2085 gedachten die in een achtbaankarretje zitten terwijl er een tornado langs raast, of ik voel complete leegte en vergeet het gevoel niet dat het lijkt alsof er dagelijks iemand doodgegaan is. Ik weet alleen niet wie.  En ik wil het liefste tegen iedereen zeggen: laat me met rust.

 

Bij MiCare waar ik mijn revalidatietraject doe, heb ik ook een psychologe en toen ik vorige week daar was kwamen alle tranen eruit. Bij de fysio nog een keer en de ergo en de revalidatiearts kon ik natuurlijk niet overslaan.

 

Nu moet ik nog meer drinken om al mijn verloren vocht bij te vullen.

 

Maar toen kreeg ik opeens een epifanie. Geweldig mooi woord vind ik dat, bijna net zo mooi als serendipity en vooral als je het in het Engels schrijft epiphani. Klinkt veel mooier dan: mijn lamp ging opeens aan.

 

Ik heb nog zoiets als een vertraagde schildklier.

Dus maar weer gekeken bij dokter Google en voilà.

 

Herkenning all over the place.

 

Dus maandag maar even bellen met de huisarts om bloed te prikken om zekerheid te krijgen.

 

En als het niet aan mijn inwendige klier ligt dan zie ik wel weer verder.

 

Maar voor nu is hoop weer herboren.

En in dit geval is hoop hopelijk niet het verlengen van het lijden. 😉